Προσπέρασε. Ο νους του εκείνου έτρεχε ακόμη στην πρωινή εργασία.
Ήθελε να διώξει τους αριθμούς, τις καρτέλες από μπρός του. Συστήματα
κοστολόγια, πελάτες στοίχειωναν το μυαλό του. Το πρωί στο γραφείο το έβρισκε
φυσικό να σκέφτεται το βράδυ. Το πού θα πήγαινε, με ποιους θα πήγαινε, το τι
και πως: αόριστα σχέδια που, μέσα στην σφίξη της δουλειάς , χάριζαν υποσχέσεις.
Στη συνέχεια: φαγητό, ύπνος. Του ήταν απαραίτητος
το μεσημέρι ο ύπνος. Χωρίς αυτόν, το
βράδυ ένιωθε χαλαρός και με πεσμένο πρόσωπο. Τώρα μάλιστα, που είχε πατημένα τα
σαράντα, το δέρμα δεν έστρωνε στο ξύρισμα. Ξυριζόταν πάντα απόγευμα για να
είναι φρέσκος τα βράδια. Να όμως , που σήμερα βγαίνοντας βιαστικά –όμως χωρίς σκοπό
συγκεκριμένο- τα ανέβαλε, όπως είχε αναβάλει τα σχέδια για την αποψινή νύχτα.
Κι αυτοί οι αριθμοί ήταν σαν να τον κυνηγούσαν. Προς κάτι άλλο έτεινε η ψυχή
του απόψε. Περίμενε πως όλο κάτι θα του συμβεί: οι φίλοι, τα χαρτιά, οι
συζητήσεις –συνήθεις αντρικές- τα είχε όλα βαρεθεί. Όμως μια περιπέτεια, μια
γνωριμία, ποιος ξέρει, μέσα στην νύχτα…
Μένης Κουμανταρέας «Το κουρείο»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου