Περπατάω στην Πειραιώς βράδυ. Από κάπου έχω φύγει βιαστικά, για να πάω επίσης κάπου στα βιαστικά ,έχω αργήσει… Σταματάω μπροστά από τα δημοτικά σφαγεία, η είσοδος μοιάζει σαν από ταινία νουάρ. Το πρώτο μου πλάνο είναι φλου και όσο πάει καθαρίζει η εικόνα ποτέ όμως τελείως.. ξαποσταίνω λίγο η ησυχία, η βραδιά, το φως, η ατμόσφαιρα με σαγηνεύουν.
Ξάφνου μέσα από την ηρεμία (θα ορκιζόμουν πως δέκα λεπτά στην Πειραιώς δεν πέρασε ούτε αδέσποτο όχι αυτοκίνητο!!) σκέφτομαι τα λόγια του Ρίλκε, βλέποντας την μάντρα με την πόρτα των παλιών δημοτικών σφαγείων κλειστή και απόμακρη.
«Δεν υπάρχει χειρότερη φυλακή από τον φόβο να μην πληγώσουμε κάποιον που μας αγαπά.»
Η παύση, παρατεταμένη, συνεχίζεται..
Έπειτα από λίγο η απάντησή θα δοθεί, μέσα μου, από τα λόγια του ίδιου του ποιητή ξανά.
«Είναι στην φύση κάθε αγάπης αμετάκλητης αργά η γρήγορα να μην μπορεί πια να συναντήσει τον αγαπημένο παρά μόνο στο άπειρο.»
Νομίζω το τοπίο έχει καθαρίσει πια.. στην Πειραιώς γίνεται της κακομοίρας, μποτιλιάρισμα, αυτοκίνητα όλα στην θέση τους. Παίρνω βαθιά ανάσα και συνεχίζω με γοργό περπάτημα για τον προορισμό μου.
Ναι έχω αργήσει είναι πια γεγονός…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου