Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο.

Αν οι καινούργιες αγάπες πάνε στον άγιο Βαλεντίνο να ξοδέψουν και να ξοδευτούν τότε που πάνε οι παλιές αγάπες…

Αποσπάσματα από το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη «Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο» και φωτογραφίες από το μεταξουργείο..

Από όλους τους καθρέφτες μου εσύ.

"Υπάρχει μια επανάσταση που κάνει κανείς στην εφηβεία του, μπουκωμένος από μεγάλες προσδοκίες και υπάρχει κι η επανάσταση που, καμιά φορά, κάνει κανείς στην ωριμότητα του, μπουκωμένος από μεγάλες απογοητεύσεις."

"Κατά κανόνα οι έρωτες και οι φιλίες δείχνουν τις δυνατότητες τους από την πρώτη συνάντηση."

"Την νύχτα εμφανίζονται πρόσωπα άλλα, διφορούμενα. Στα σκοτεινά δρομάκια γλιστρούν επικίνδυνες σκιές. Έξω από τα ηλεκτρισμένα ξενυχτάδικα γυναίκες μισοκρύβονται πίσω από αληθινά ή ψεύτικα κοσμήματα, άντρες παντού με μορφασμό επιδεικτικού πόθου για σάρκα ή για χρήμα, τραβεστί στα κολασμένα παζάρια της λεωφόρου, αστυνομικοί, πλούσιοι επαρχιώτες μηχανόβιοι… Μάσκες ακατάληπτες που τρεμοπαίζουν τον άγγελο ή το δαίμονα τους στις άκρες των βλεφάρων, στις άκρες των χειλιών, στις άκρες των δακτύλων. "

Τέλος σας αφιερώνω και το ομότιτλο τραγούδι των Πυξ Λαξ οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο (σε στοίχους της Μάρως Βαμβουνάκης σαφώς από το βιβλίο)

Άγονη πλήξη μιας ζωής, δίχως έρωτα
της ερημιάς μου τέρας, της πόλης μου θηρίο μη με φοβάσαι
αλλοπαρμένη έκφραση οι τοίχοι σου θυμίζουν τον πρώτο σου έρωτα
οι πιο πολλοι αδιάφορα κενοί, σε λυγίζουν όπου και να 'σαι
στα σκοτεινά δρομάκια οι σκιές γλιστράνε επικίνδυνα

Στα ηλεκτρισμένα ξενυχτάδικα οι γυναίκες μισοκρύβονται πίσω απ' τη λήθη
Στα κολασμένα παζάρια της λεωφόρου οι αστυνόμοι
οι πλούσιοι επαρχιώτες μηχανόβιοι
μάσκες ακάλυπτες μικρές στο γύρο του θανάτου
που τρεμοπαίζουν τον άγγελο ή τον δαίμονα
στις άκρες των δακτύλων τους, ξημέρωμα Σαββάτου

Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς
στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω
δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά
κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων

Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο
για να μην υποφέρεις φύγε μακριά μου, κρύψου από μένα
δεν ξέρω αν φεύγεις, τώρα, για το λίγο μου
ή αν αυτό που νιώθω ήταν πολύ
πολύ για σένα, πολύ για σένα

Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς
στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω
δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά
κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων

Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο...

Συγνώμη για την φλυαρία σήμερα και κάτι ακόμα που οφείλω να ομολογήσω κάθε φορά που αναφέρω τους Πυξ Λαξ ακούω το να με θυμηθείς..αυτά.