Albanie

Παρότι η έκθεσή του ήταν ένα φωτογραφικό οδοιπορικό σε μια από τις σημαντικότερες ιστορικά στιγμές της σύγχρονης ιστορίας της γείτονας χώρας (Αλβανία), ο Γιάννης Δήμου δεν στάθηκε ως φωτορεπόρτερ και έδωσε ένα έργο με δομή συνοχή και βαθιά καλλιτεχνική υπόσταση. Τα πρόσωπα των ανθρώπων ήταν σαν να έχουν βγει από σκίτσα του Goya και οι λεπτομέρειες σε ορισμένες εικόνες σαν να είχαν σχεδιαστεί από τον Van Gogh. Με σεβασμό και συστολή ο φωτογράφος ακολουθά τα γεγονότα, δεν τα δημιουργεί ούτε τα υποδεικνύει φτάνοντας στην υπερβολή. Η κουβέντα μαζί του ήταν το κερασάκι στην τούρτα! Στην αρχή νομίσαμε πως ο ηλικιωμένος κύριος που καθόταν μόνος σε μια γωνία στην άδεια αίθουσα (είχαν περάσει μέρες πολλές από τα εγκαίνια, ήταν κάποια Πέμπτη λίγο πριν κλείσει η έκθεση) θα ήταν άλλος ένας κλητήρας του δήμου Αθηνών όταν όμως τον ρωτήσαμε, ναι ήταν ο ίδιος ο καλλιτέχνης γεμάτος όρεξη για κουβέντα και συμβουλές (σε εκθέσεις σαν και αυτή που δεν είναι σε γκαλερί ο καλλιτέχνης δεν έχει οικονομικό όφελος και η παρουσία του υπόκειται στην κρίση του). Στην συνέχεια από τον πάγκο με τα βιβλία της έκθεσης ήρθε μια κυρία πολύ σικ που αποδείχτηκε η σύντροφος του κ. Δήμου η οποία με την ξενική προφορά της μας έκανε ένα σορό ερωτήσεις, ήθελε να μάθει τι βλέπαμε στις φωτογραφείς τόση ώρα, και για τους δύο η άποψη μας είχε βαρύτητα. Όταν ρωτήσαμε τον κ. Δήμου τι μηχανές χρησιμοποιούσε στα ταξίδια του πάλι αυτή η καταπληκτική κυρία με χαρά αναφώνησε «εγώ θα σας πω αλώστε εγώ κουβαλάω τον σάκο του!». Κουβεντιάσαμε κάμποση ώρα και αυτό που μου έμεινε ήταν αυτή η ζεστασιά των δύο ανθρώπων, οι συμβουλές του κ. Δήμου για την παιδεία των καλλιτεχνών και γενικά η ελπίδα που σου γεννά η εικόνα δύο ανθρώπων σε απόλυτη αρμονία.