| Είχε η βεράντα σκοτεινιάσει
πλάι μας φτερούγισε μιά βιάση
στίς δυό καρδιές είχε φωλιάσει
αντίρροπη μιά εξομολόγηση. Και η άκαρπη φωνή εμαράθη
στά χείλια μας μελίσσι λάθη
καί μόνο απ' τού κορμιού τα βάθη
θεέ μου, προσμέναμε μιά βλόγηση. Σκοτάδι βούιζε μές στό σπίτι
κι' από το φώς τού αποσπερίτη
ως των μαλλιών σου τό μαγνήτη,
θυμίσου τόν απρόσιτο άγγελο με τα γοργά τά δαχτυλίδια
πεσμένα ξάφνου, δυό ριπίδια
στή σκέψη πού μέ δέηση ίδια
διαβάζαμε σάν τετραβάγγελο. Γυναίκα, της ψυχής μου ξένη
το ξάφνιασμά σου μου απομένει
ωραία γυναίκα αγαπημένη,
το βράδυ αυτό το ανόητο, σήμερα και των ματιών σου οι μαύροι κρίκοι
και της νυχτιάς η ανάερη φρίκη...
Σκύψε να μπεις πάλι στη θήκη
λεπίδι της σιωπής μου, χίμαιρα. Συλλογή "Στροφή" - 1933 | 
3 σχόλια:
τι πιο όμορφο από ένα ερωτικό "σχόλιο" ενός ποιητή σαν τον Σεφέρη...
καλημέρα σου
Καλημέρα, δεν ξέρω γιατί, γυρνάω πολύ συχνά σε αυτό το ποίημα..
μια ανάσα πριν τα χριστούγεννα...
μα πως να μη γυρνάς ξανά και ξανά σ' αυτές τις λέξεις;
Δημοσίευση σχολίου