Τα παιδιά της Ερμού

Περήφανος σαν αδερφός βάζω το πρώτο photo story του Γιώργη στην ηλεκτρονική εφημερίδα Τρίτη όψη.

Τις Κυριακές το πρωί στο τέλος της Ερμού, ο πεζοδρόμος μεταμορφώνεται σε ένα αυτοσχέδιο παζάρι που μοιάζει πιο πολύ με τουριστική ατραξιόν παρά με μια πραγματική αστική συνήθεια. Το άτυπο αυτό γιουσουρούμ που διεξάγεται υπό την ανοχή της αστυνομίας, αποτυπώνει μια πολυπολιτισμική εικόνα της πόλης.

Μέσα λοιπόν σε αυτές τις ομολογημένα πολύ ενδιαφέρουσες καταστάσεις που ζεις, αν προσέξεις λίγο πιο χαμηλά από το μέσο ύψος, θα δεις ένα άλλο μαγικό και ενδιαφέρον κόσμο.. αυτόν των παιδιών. Είναι πολλά τα ανήλικα θύματα αυτού του πολύχρωμου παζλ έχουν δική τους υπόσταση και δικό τους ρόλο πολλές φορές εξίσου υπεύθυνο με αυτό των μεγάλων.

Έχοντας μεγαλώσει σε ένα αστικό περιβάλλον γρήγορα ξεπερνάς τη θλίψη και τη μελαγχολία που σου προκαλούν τα παιδικά πρόσωπα με το βλέμμα των μεγάλων, ακόμα και την αγανάκτηση για την κοινωνία τους θεσμούς και όλα τα συναφή, το μυαλό σου λειτουργεί μηχανικά. Μια επιπόλαιη ματιά και ένας άτυπος χαρακτηρισμός της ηλικίας τα κατατάσσει στην κατηγορία ‘παιδιά’ και εμείς οι ώριμοι και πολιτισμένοι ενήλικες κολλάμε σε αυτόν τον τίτλο λέξεις για να απενοχοποιήσουμε και να κατανοήσουμε το φαινόμενο : παιδιά των φαναριών, παιδιά των δρόμων, παιδιά ενός κατωτέρου θεού..